Әбіш Кекілбайұлы (Алпысқа аяқ басқанда)

"Алпыс, алпыс" дегені осы ма еді,
Қалтаңдаған талтақ бұт мосы ма еді.
"Бір кең сарай" деп жүрген дүние шіркін,
Құлазыған қойшының қосы ма еді?
Жайнақтаған жаз жайлау көшкені ме,
Ойнақтаған от дәурен өткені ме.
Көкжиекті бұлыңғыр мұнар қымтап,
Күңгірттеніп күз шіркін жеткені ме?
Бұлтарғанға қоймас ол ұрынған соң,
Құла дүзге көшкендей Қырымнан соң,
Белгілі ғой келешек, көштің басы
Көң сасыған қораға бұрылған соң...
Не болыпты бізге оны ұқпастай боп,
Өте шықты дүние түскі астай боп.
Сумаңдаған суырдай сусыл жылдар,
Інге кіріп алмақшы шықпастай боп.
Басы қылаң дүниенің соңы шылаң,
Жан мен тәнге салатын талай лаң.
Бұлғақтаған бұла күн өткеннен соң,
Көзден бұл-бұл ұшады былаң-сылаң.
Былаң-сылаң өткенмен бұл антұрған
Тірлік дейтін түртіншек лаң тұрған.
Қай-қайданы еске сап елегіздіріп,
Арт қимай, алдың қинап, алаң қылған.
Қиналғанға қыңқ етпес қиын дәурен,
Былтырғыдай бола алмас биыл дәурен.
Дәме безіп, дәт бекіп, көңіл мұқап,
Беймәлімге бой ұрар тиылды әурең.
Осы болар ойсырап тоқтасқаның,
Опыныш ошағынан от басқаның.
Қашық емес қасына көшер күнің
Көктөбеде көлбеген көп қасқаның.
Біз қалмасақ, қалмайық - дүние қалсын.
Бізден соң да талайлар күйіп-жансын.
Арман қуып, арды ойлап, алас ұрып,
Аймаласып, айқасып, сүю қалсын!
Бәрі қалсын тірліктің, бәрі қалсын,
Барар жерге алдымен кәрі барсын.
Жаратқанның жарлығын екі етпейтін -
Жарық күнді қимаған әні қалсын!