Тоқаш Бердияров | Чахохбили

Мылтықбай екеуміз «Баһор» ресторанында отырмыз. Лыпыл қаққан даяшы қыз бұйырған тағамымызды лезде жеткізді. Күміс тостақтағы чахохбилидің жұғымды исі танауымызды делдитіп барады. Әсте, грузин халқының тамағы болса керек. Қалай дайындайтынын кім білсін, әйтеуір, буы бұрқырап мұрнымыздың астында тұр. Шанышқы, пышақты қолға алып, үстіне төне түстік. Қызылкүрең гарнирінің қоюлығы — быламықтай. Түйір-түйір дүниелердің не зат екенін ажырату өте қиын. Және оның бетін майға қуырылған жұқа капустамен қалқалап қойыпты.

— Мылтеке, мынау тауықтың мойны емес пе?— дедім мен, сұрақ белгісі сықылды затты бос ыдысқа салып жатып.

— Ойбай, Шілтеке, мынау, тауықтың қанаты ғой,— деп ол маған үтір белгісіне ұқсас нәрсені көрсетті.

Біздің ыдысымыздан тауықтық біресе сирағы, біресе басы, бөтеге-бүйрегі шығып жатты.

— Мылтеке, әтештің сирағынан жоғары таманын не дейтін еді, осы?

— Сан етін айтасың ба?

— Иә, иә!.. Соны іздеп таба алмай-ақ қойғаным...

— Шілтеке, әлгі тауықтың томпиып тұратын сап-сары сүбелі мүшесін не деуші еді?

— Е, ол тес еті ғой!

— Со бір жерін біздің тостаққа сала салуды ұмытыпты-ау, аспазы құрымағыр!..

— Осы тамақты «чахохбили» деп бір грузиннің алдына қойса бар ғой, аспаздың басына сөзсіз әңгір таяқ ойнататын еді. Мен жуырда Москваға поезбен бара жатып, «Молшылық» станциясынан дырдай бір піскен тауық етін бір сом елу тиынға сатып алған жәйім бар...

Ал, мына тағам одан екі есе қымбат... Бұл қалай бауырым?..

Алдындағы асын шұқылап, көңілсіз жеп отырған Мылтықбайдың кенет өңі бұзылды. Көзі шақырайып, танауы тыржия бастады. Қасықпен әлденені көрсетті ол маған.

— Ойпырмай, мынау не пәле, Шілтеке?

— Жұмыртқа фабрикасының есігі ғой, жазған-ау!..

— Масқара-ай!.. Сұмдық-ай!..

Дәл осы бір күйзеліс шақта, басына ақ телпек киген, мығым, толық денелі аспаз жігіт біздің жанымыздан паңдана басып өте берді. Оның албыраған екі беті тауықтың жұп-жұмыр апай төсі сықылды тостақтай алқызыл шырайлы еді.