Мерген Тоқсанбай (Іңкәрім)

"Келші",– деп шақырмадың,

Көргің де келмеген шығар?!.

Мен салған жараның ақыр бәрін,

Басқа жан емдеген шығар???

"Мен сені сағындым",– деп ем,

Жүрегің сенбеген шығар?

Жетім де жалғыз

жаным – мұңды өлең,

Сүйген соң өлмеген шығар...

Сүймесе, өмір де өлімдей.

Сүйгенім – ең әйбәт бақыт!

Дірілдеп еріндеріңдей,

Толқимын, сені ойлап жатып.

Құмарлық өкіндіре ме?

Барғым кеп кімдерге тағы?

Мен жалғыз отырмын, міне,

Жұбымен жүргенде бәрі.

Іздеумен білмеймін кімді,

Қаңғырып қалада мына.

Көңілім күндей тұтылды,

Қол жетпей қалағаныма.

Үйіме кеш келем жүріп,

Кезікпей алдан арманым.

Жүректе – өшпеген үміт,

Басымда – жанбаған бағым.

Іңкәрім,

Жалғыздық жастанып тағы,

Жүргенім жарамас олай!

Әдемі басталып бәрі,

Аяқсыз қала ма солай?!

Қайтарам бал шақты қалай?!

Қажытты тым алыс кезің.

Аңсатты-ау, аңсатты талай,

"Кел" деген бір ауыз сөзің!!!

* * *

Ұп-ұзақ түн өтті-ау, қамығып.

Қып-қысқа сарғайған таң – үміт.

Шоп-шолақ түсімнің иесі

өзіңді,

Оп-оңай ұмытпай, сағынып,

Там-тұмдап сабырдан арылып,

Ап-ауыр бір ойға малынып.

Шап-шағын бөлмеме сыя алмай,

Үп-үлкен әлемнен сені іздеп,

сабылып...

Жап-жарық жалғанды түрлентіп,

Жап-жасыл Бағымды бүрлетіп.

Көкпеңбек көктемгі жусанның,

Жеп-жеңіл жұпарын үрлетіп.

Тап-таза көңілмен – ұдайы жас,

Біп-биік еңсем бар – мұңаймас!

Ес-түссіз жүрегім сезімге

шіп-шикі мас бүгін, удай мас.

Тұп-тұлдыр төзімсіз қалып Мен,

Дәп-дәл сол елгезек қалыппен.

Тұп-тура жаныңа жетсем ғой,

Жып-жылдам! Жарысып жарықпен!

Қым-қиғаш жолдардан бүкіл көп,

Аман-сау жеткенге шүкір деп.

Жұп-жұқа көйлектің астында,

Нәп-нәзік Жүрегің лүпілдеп.

Тұп-тұнық жүзіңнен Ай көріп,

Жап-жарқын күлкіңде қайғы өліп.

Сұп-суық Тағдырым тоңдырса,

Ып-ыстық құшағың жай келіп.

Қап-қалың шашыңды тарқатып,

Қып-қызыл ерініңнен бал татып.

Қап-қара түн өтіп қойныңда,

Аппақ боп қасыңда таң да атып.

Тәп-тәтті қылығың ұнап қап,

Мөп-мөлдір көзіңе құлап қап.

Жап-жақын жүргенде қуансам,

Ап-алыс кеткенде жылап қап.

* * *

Маған деген сағыныштың отымен,

Мен сүйетін әнді айтып бер, өтінем,

Гитараңның пернелерін жылатып.

Қоштасарда: "Келемін",– деп кетіп ем,

Соным үшін өкінемін... Өкінем!

Қалдым кеше басқа қызды ұнатып...

Бәріне мен кінәлімін, кешірме!

Жек көріп кет, хаттарымды өшір де!

Басқа жігіт жолығады шын адал.

Ғашық болып Алматының кешіне,

Бірге жүрген сәттер түссе есіңе,

Оңашада жылап алсаң, жылап ал.

Енді мені ұмыта сал, ақылдым,

Мен осындай "иттігі" көп ақынмын,

Жан жылатып, жүрегіңді жүдеткен.

Басыңды да бекер сенің қатырдым...

Саған тағы өлең жазып жатырмын,

Саған енді ғашық емес жүрекпен...

Жүрегіңде сағынышың бүр атып,

Тілегің де бір мейірім сұратып,

Жалынышты жанарларың мөлдіреп,

Арманыңды Алатаудан құлатып,

Гитараңның пернелерін жылатып,

Мен сүйетін әнді айтып бер, соңғы рет...

Сосын хабарласпайық!