Өлеңдер ✍️

Қиялымның мінгеспей ұшағына,
Кірді күннің көлеңкем құшағына.
Ақыл-есім барады қидаланып,
Шуақтардың ілініп пышағына.
Жөргегінде тұншығып асыл үміт,
Шуақтарға жұтылды жасын ұлып,
Көлеңкесі Күннің де Күннен үркіп,
Аяғыма шырмалды жасырынып.
Ғайыптың да кепіл боп түспесіне,
Мәңгіліктер тұтылды ішке сіңе.
Көлеңкеден жасырып Күн сәулесін
Көңілімнің жұтқаны түсті есіме.
Түнді жыртып ойнаса отты өлеңім,
Көлеңкемді іздейтін от көремін.
Ал, жарықта шашылған көлеңкелер
Бірікпесін мезгілсіз деп келемін...