Өлеңдер ✍️

«А, шындық!» деп аһ ұрдың,
Жалын атып демiңнен.
Келiп едi ол – ақырдың,
Адам шошыр кебiңмен.
Кедей едi ол Шындық,
Киiмi де көрiксiз.
Жиiркендiң сен сұмдық,
Сықпытыңа қонып сыз.
Суайт кiрдi сумаңдап,
Түсiң сонда жылыды.
Көңiлiңдi күнде арбап,
Риза еттi қылығы.
Шындықты, əттең, мұңайттың,
Аяқ-қолын байлаттың.
Алдына сап суайттың,
Абақтыға айдаттың.
«Əдiлдiк!..» деп, ал бүгiн
Жар сап жүрсiң, о, қарға!
Шындықтың сол тағдырын
таңбақсың ба оған да.
Əй, залым-ай, əй, залым,
Болмайсың-ау өңештеп.
«Аһ!» дегенiң қай жалын?..
Ақтың демi емес, тек.