Өлеңдер ✍️

Алпыс екі тамырыма қан берген,
Жұдырықтай кеудемдегі – бұлбұлым.
Күллі ағзама тірлік берген, жан берген,
Кең тынысты, бөкен желіс – дүлдүлім.
Жарқыным-ау, қалай оны жазғырдың,
Жазмыш – жалған маңдайымда жазулы.
Алты жаста оғы тиген тағдырдың,
Бөлтірік ем, арлан болдым азулы.
Қынсыламай өз жарасын жалаған,
Көкжал – ғұмыр Айға қарап ұлиды.
Күншілдердің кәндектері талаған,
Сыршыл – жүрек, тым ащылау жымиды.
Жамау-жамау жүрегім-ау, Жүрегім,
Нардың жүгін – ардың жүгін көтерген.
Ақылыма бағын-саңшы тілегім,
Ақыл басшы – жол табады төселген.
Тағы міне, алас ұрдың, туладың,
Мазам кетті, алып біттің еркімді.
«Ай қыз» неге жүрегімді ұрладың,
Жайық менің баса ала ма өртімді?!..
Сарыала қаз, сары сағыныш ұшырып,
Хат жазамын төзім емін тауысып.
Ой – шыңырау, енді ұқтым түсініп,
Жүрегіміз кеткен екен ауысып...