Өлеңдер ✍️

Еркін Шүкімәнға
Cал Біржан, алдыңызда Ақан, міне!
Алапат...
Қобыз-көмей, аспан-кеуде.
Бір дауыл көмекейден көтерілді,
«Кетпесін үйді жығып, бақан тіре».
Кеудеден кер даланың кеңдігі есіп,
Дауылы бұйра-бұйра бұлт көшіріп,
Жусандай жұпар шашқан мұндай әнді
Жаратқан етер ме екен енді нәсіп?
Пай, пай, пай, неткен дауыс, дірілі мұң?!
Жанымды, жазғаным-ай, үзілдірдің.
Мынау кім жеті түнде желдей ұйтқып,
Желпіген ақ боз үйдің түңілігін?
Абыздың домбыра ғой дуалысы,
Алаштың аруағы, бұла күші.
Сезсеңіз, еңіреген екі ішектен
Бұрқырап боз жусанның тұрады исі.
Бұл иістен аңдасаңыз мағынаны,
Жаныңыз жұпар бүркіп ағарады.
Сол мезет алпыс екі тамырыңнан
қан емес,
Қан орнына ән ағады.
Ереке-ау, екі ішекті еміндіріп,
Шырқашы, шарадан бір төгілдіріп.
Күмістей сыңғырлаған есті үніңе
Есімді бір алайын шомылдырып.