Өлеңдер ✍️

Сұлтанмахмұт Торайғыровтың зиратында
Қадірлі сонша жұртына
Ақынның көрдім мүрдесін.
Жатыр ол мəңгі ұйқыда
Мекендеп Баян іргесін.
Баяғы Баян – əлі жас,
Бұзбаған балғын көркін еш.
Ақынға таныс зəулім тас
Секілді өшпес ескерткіш.
Самсаған найза секілді
Қарағай киген тау, төбе.
Шашақтар таққан не түрлі
Сеңгірлер бейне сəукеле...
Баурында соның жатыр көл,
Мөлдірей қарап ақынға.
Тербетіп, бəлкім, жатыр ма ол
Ақынды мəңгі толқында?
Мүрдеге жазған жазуға
Қарадым қайта мен сол кез;
Іліге берді ауызға
Жадымда жастан қалған сөз:
«Жасамаймын еңбектің
Жемісін көзбен көрем деп.
Жасаймын бір қолқабыс
Кейінгіге берем деп».
Өткірдің жүзі осылай
Өрнегін шебер сала алмас.
Өзге сөз, айтсам жасырмай,
Жүрекке жолдар таба алмас!