Өлеңдер ✍️

Көк шалғын көл секілді көлбеп жатқан,
Екі адам белден жүзіп пішен шапқан.
Тым-тырыс тамылжыған тыныштықта
Шалғы үні сыңғырайды орай тартқан.
Төңірек секілді үнсіз сырға батқан,
Тек бұлақ сылдырайды тынбай аққан.
Құлақты оқта-текте селт еткізіп
Шығады көкек даусы тоғай жақтан.
Тігеді кенет құлақ соған Ильич,
Жоқ шығар табиғатты одан білгіш!
Үндері қалай ұқсас құйылса да,
Ильичті жаңылтпайды адам мен құс.
Тыңдайды ол, күлімсіреп ойлы көзі,
Белгілі жолдасына ол мінезі.
Дейді оған көңіліне дем бергендей;
– Көкектің мына əншіңіз нағыз өзі!..
Шілдеде шырын тамған, қызығы көп,
Шақырмай неге тынсын күндіз көкек.
Солардың жамыраған арасынан
Айнытпай таниды Ильич біреуін тек.
Сүйкімді үн мүкісі жоқ, жап-жас ғана,
Сонда да мегземейді ол басқаға...
Көкекше көк орманды мекендеген
Көзіне елестейді сарбас бала.
Данышпан кілт тоқтатып шапқан шөбін
Қайтқандай қандырғалы қосқа шөлін,
Беттейді қалтарысқа; жау көзінен
Халқының жасырғандай келешегін!..
Болғанмен ауызда аңыз, енді ертегі,
Тұр еді еліміздің сонда ертеңі.
Қауіптен соны бағып, хабарлаған
Ильичтің есен бе екен сол көкегі?!