Өлеңдер ✍️

Кешқұрым мезгіл. Сиырын сауып
Болған соң, көне киімін қағып -
Үйге енді әжей, мал қора жаққа
Бұрылып, көздің қиығын салып.

Шалы отыр төрде - түр-түсі семген,
Жүретін ылғи қырқысып елмен.
Келіні болса - кенже баласын,
Жұбата алмай жүр, ұйықысы келген.

Шүйілтіп қалың қабағын ана,
Күңк етті оған - баланы қара!
–Теледидарды қосыңдар кәне,
Басталып кетті «Жабайы Роза!»

–Бейшара қыздың бағы жанбады...
Деп, кемпір жайды тағы болжады.
Әдеттегідей, бір кезде сөніп,
Ауылдың таңға шамы болмады.

–Тауысып ішіп қалған арақты,
Өкіметке айтып бар жаманатты,
Көсіліп сөйлеп, көсемси бермей,
Бір қарап қайтшы мал қора жақты.

Деді де кемпір, ауыр күрсінді,
Мазалап бір ой жанын біртүрлі.
Шал болса қамсыз шалқайып жатты,
Қарсы алды солай ауыл бұл түнді.

Далада иттер жарыса үріп,
Сала бастады тағыша бүлік.
Тағы да кімдер нені бүлдірді,
Әлдекімдердің тауы шағылып?..

Көрініп күннің сұлбасы жаңа,
Шал ерте тұрды - тұлғасы дара.
...Қорада тұрған қара сиырдың,
Қалыпты ала бұйдасы ғана.