Поэмалар ✍️

1
Уа, Махамбет –
Арлы ата!
Көңілдің күйін зарлата,
Көзімнің жасын парлата.
Ақ дауылы аралас –
Жаңбырлата,
Қарлата...
Тәңірге тартқан тасфиқтай,
Отыз мәрте оралтып,
Қырық мәрте қайырып,
Жыр жолдадым толғата.
Сен сияқты асылға,
Қабіріңнің басында,
Қайысып тұрып
Қабырғам –
Дұға қылып,
Қол жайған,
Болсын менен сол –
Бата!
2
Өзіңсіз таңды атырып,
Өзіңсіз күнді батырып.
Өтеді уақыт аһ ұрып...
Басқан ізім байқалмай,
Ақиқатты айта алмай –
Дәл өзіңдей батырып.
Сарқылмайтын қазына,
Таусылмайтын тақырып,
Аяғы жоқ,
Басы жоқ,
Жып-жылмағай,
Жып-жылтыр
Жыр жазамын қатырып.
Ерің кетті атылып,
Жерің кетті сатылып,
Ұландарың қор болды,
Ашық күннің астында
Шынжыр емес,
Білегі –Шуда жіпке шатылып.
Артыңдағы ұрпағың,
Айтып-айтпай не керек,
Дауды қумай ақырып,
Жауды қумай жапырып,
Айналып бір келгенде –
Ақырында болып тұр
Адам тектес,
Мақұлық!
3
Басылмаған бұрқағы,
Дүние түтеп тұр тағы...
Ұлылығын халқымның,
Ұғынған жоқ жұрт әлі.
Қайдағы бір қаймана,
Аласұрған алпауыт
Бағамызды түсіріп,
Жағамызды жыртады.
Бай болам деп бола алмай,
Байбалам салып
Бақырған
Бишікештер көбейді –
Алынбаған мұрты әлі.
Дауласатын даң-дұң боп,
Жауласатын Жәңгір жоқ
Тұрып қалды Заманның
Тамағымда қылқаны...
Тар кеудені тепкілеп,
Тарқаған жоқ бұлт әлі.
Айхай, дүние, не керек.
Айылыңды жимастан,
Айыбыңды тимастан,
Айызыңды қандырып,
Айтып-айтып тастайтын
Баяғының болмай тұр –
Баймағамбет сұлтаны!