Өлеңдер ✍️

Барқыт бел – балаусалы, бауыры бай,
Əн салған асқарында тау ұлы жай.
Құланжал құлындары ойнақтаған,
Анамдай аңсаттырған ауылым-ай.
Түс келер түңілігіңнен күн сығалап,
Құс келер көктемінде жыршы қанат.
Аяулым барып менің ауылыма,
Тауыма қарағайлы жүрші қарап.
Кезінде құлазыған көбінде мен,
Сенде өткен шағымды ойлап көңілденем.
Арман мен сағыныштың арасында,
Өтетін осы екен- ау өмір деген.
Арман ғой алыс күн мен ай,
Жұлдызды мақпал түндер-ай.
Əнім боп баяу тербеліп,,
Сəнім боп өскен гүлдер-ай.
Асығып кеткен ауылды,
Аңсаумен өткен күндер-ай!
1999. 9. 7