Өлеңдер ✍️

Кең едің ғой, дүние, кемдігің жоқ,
Бордай еріп жүрсем де терлігің боп.
Арман сені қайтейін, ардакүрең,
Шоқтығыңа шықпаған ер күлімдеп.
Досым да көп, серті- анық, сөзге- сараң,
Бидайдың да көптігі көзге – сабан.
Сенімімді сетерлей бергеніммен,
Берік болсын, әйтеуір, өз босағам.
Өмір сені, тек енді таныдым ба?
Ойларымның қамалып тамұғында.
Тағдырына өгейсіп тірлік етер,
Мен осы ақын емес пе, ем анығында.
Ақын болып жұртқа не ұқтырып ем,
Мен айтпай-ақ өздері мықты кілең...
Байыздаған ойларды оятам, тек,
Көлеңкелі көңілдің түкпірінен.
Пенделіктің әншейін пердесі қып,
Адаммын деу – ол-дағы өлмес үміт.
Жапырақтай жүрегім жайқала бер,
Топырақ боп кеткенше жерге сіңіп!