Өлеңдер ✍️

Мен өмiрге келген күнiм - өлген күн,
Жалған дүние –жарықсың деп қол бердiм.
Тарамыстай тағдырымды тануға,
Тәңiрiмнен пешенеме мөрлендiм.
Мынау күннiң, анау айдың, сол жылдың,
Жылнамасын жырлай-жырлай болдырдым.
Құр тiлiмдi безей-безей беталды,
Күлкi мұңлы, кiрпiгiмдi зорға iлдiм.
Түсiме енiп, кiсiнейдi көк құнан,
Көк құнанның кiсiнеуi тектi ұран.
Тәңiрқұттың жартасындай жаңғырған,
Сол дауыстан ой-санамды отқа ұрам.
Жұлынымнан жұпар аңқып, жыр көктер,
Ғұмырымнан көгередi бiр көк бел.
Жүрегiме жүк артуда күн сайын,
Миымдағы мимырт табан мiндеттер.
Бiр мүжiлiп, бiр толысқан ай тағдыр,
Күн жолына кiре тартсам-қайқаң кiл.
Аспаныма ақиқатымды айтам да,
Айға қарап, жар жағалап қайтам құр.
Меңiреулiк қалпың жаман мешел күн,
Екi иiннен дем алады есер мұң.
Құба таңда құлын даусы оятса,
Жыр атанға жүгiмдi артып көшермiн!