Өлеңдер ✍️

Текті туған салмайды
Текке түрен,
Көктеместі ей, өлең,
Көктетіп ең.
Аспандағы ай маңып айдалаға
Үркіп қашты жұлдыздар бет бетімен.
Тілек айтып жырымен таңға түні,
Алақанда аялап Алматыны.
Тағдыр болып,
Ақ нөсер жаңбыр болып
Өткен дейді алаштың арлы ақыны.
Кеңге жайып қанатын,
Құлашын да,
Көк жүзінде жүзіпті расында.
Қарға тамыр қазағым ұлым депті
Серік болған қыранды Лашынға.
Патша болса көңілің
Тақ дайын ба?
Мұзбалағын Музаның баптайын ба?!
Аққуларды ұйықтатып дариға жыр,
Армандарын айтыпты ақ қайыңға.
Тарпаң мінез танытқыш тағдыры да,
Жалқын жарық сыйлапты таң нұрына.
Қарасаздың қараорман жұртыменен
Шалкөденің шашырап шалғынына...
Жанарынан жарықтың тұма көрем,
Тұнығына тұманың тұнады әлем.
Мұқағали дегенің мұқалмайтын
Төрт аяғын тең басқан пырақ-өлең.
Ей, құдырет!
Назымды ұдайы ұққыр,
Ақынына Алашын лайық қыл.
Мұқашының мұңдылау әуеніндей
Қарасазда қара өлең мұңайып тұр...