Өлеңдер ✍️

Қуанды ана, жалғыз ұл алды келін,
Қарау үшін көз керек, сәнді керім.
Жиырма бес жыл күттірген арманы осы,
Сол табардай жүректің барлық емін.
Екі жастың той-думан жүрген жері,
Жарасады наз әні, күлгендері.
Бірақ ана ұлының үйленген соң
Алыс тарта түсерін білген бе еді?
Балалықтың есінен шығып бәрі,
Ұл есейді, тек ана ұмытпады.
Елестейді көзіне тентегінің
Оған қымбат ең тәтті қылықтары.
Амал қанша, көнді енді, алшақтады,
Керек ұлдың үй болып, жар сақтауы.
Ана есіне түседі жалғыз ұлдың
Омырауын сипаған саусақтары.
Осы еді ғой асылы, ар-намысы,
Ол ауырса, шығатын жан дауысы.
Осы еді ғой ауыр күн – жесір мұңның
Қуат берген тірегі, алданышы.
Осыны ойлап салқындап күз қабағы,
Өз-өзінен себепсіз сызданады.
Жек көрмейді-ау келінді,
бірақ ана
Жалғыз ұлін еріксіз қызғанады.
Жаутаңдайды жігіт те, елеңдейді,
Салқын тартты қабағы неден дейді.
Ал келіннен сұраса оңашада:
«Мені жақсы көрмейді енем», – дейді.
Ана үнсіз, налиды ұл, күйреп келін,
О, махаббат,
Сен де бір бейнет пе едің?!