Өлеңдер ✍️

Бірге аса алмай қалып кеткен қырлардан,
Айналайын үркек үміт, мұңлы арман!
Жүрегіме жеделхаттар кеп жатты
Мың тоғыз жүз жетпісінші жылдардан.
Жылжып жатқан күндерім мен айларым,
Бақытымның тік көтерген байрағын.
Бал жалаушы ек бала құрбым
екеуміз –қара түннің қалқып ішіп қаймағын.
Қайран өлең,
уыз болып ұйығыр,
тағдырымның тарту еткен сыйы бұл.
Қой күзетіп жатқан кезде достары
Ой күзетіп отыратын бұйығы ұл.
Дала,
дала!
әулетімнің нұр, бағы,
бала ақынның сонда туған жырлары.
Түндігінен ай қалықтап жүзетін
Малшы үйіне қонып па едің, қырдағы?..
Бұл тірліктің соқпақтары қиралааң,
Сүрлеуінен шығып қалар сыймаған...
Ай толғанда толғатқан да анашым
ақ дүниеге ақын ұлды сыйлаған.
Жусанды қыр,
өшпейді әлі санадан...
топ тобылғы,
қараңдаған қараған
Бұрымыңның бұла өрімі
бұлдырап –
Құлынымның кекілін жел тараған.
Толқынбысың,
торықтырар тормысың,
соқпақпысың,
сүрлеумісің,
Жолмысың?..
тұла бойы ендіктер мен кеңдіктер
Сол даланың көшірейін болмысын.
Қайран уақыт,
көнбейді ыңғайға,
тұлпар күндер бір орында тұрмайды, ә!
Жүрегіме жеделхатын жолдаған
мың тоғыз жүз жетпісінші жыл қайда?..
...Шүкір – айтпай тұра алмайсын мұндай да.