Өлеңдер ✍️

Сұлулардай соңынан сөз бораған,
О, менің құпиямды қозғар ағам,
Боз даланың боздаған ботасы едің
Неге өспеген басыңа бозқараған...
Найзағайдай шашылған жарқылдары
Сен өлеңнің көркі едің нар тұлғалы.
Нар тұлғаңды зар болып бір көруге
Қарасазда қауқиған қартың қалды.
Қалды бәрі!
Жетімдер, жесірлер де,
Жайсаңдар да, кесепат-кесірлер де.
Мекеніңді мәңгілік дүбірлетіп
Өтіп жатыр өмірдің көші іргеңде.
Анау – өзің алшаңдап кіретін бақ,
Сол бақта енді сен жазған жыр өтімді-ақ:
Мынау – біздер көшеде сабылысқан
Бірімізді біріміз жүре тыңдап...
Өзімізше бір терең теңіздейміз,
Теңіздейміз, тереңнен кен іздейміз.
Жеңгемізді сағынсақ – жырыңды оқып
Ағамызды ойласақ – сені іздейміз.
Жолықпайсың «Есіктің» ауласында,
Жұмысың жоқ тіршілік саудасында.
Қабағыңды сәл шытып, Алматыға
Қарап тұрсың тұманды тау басында.
Қарап тұрсаң – қасыңнан ел көшкендей,
Мәңгілікпен мәңгілік белдескендей,
...Қайыры жоқ күн өтсе, Қысыламын –
Сен кешетін ғұмырды мен кешкендей!