Өлеңдер ✍️

Күлімдеп тіл қатады көктем көңіл,
Бұрылып қарамайды өткенге өмір.
Әуендер мені өзіне елітеді,
Ілесіп жыл құсына жеткен не бір.

Баяғы балғын шақтың елестері,
Көзіме неге менің елестеді.
Әредік қолын бұлғап шақырады,
Жастықтың артта қалған белестері.

Жылдардың біз есейдік көшін көріп,
Жоғалттық гүл көктемнің қошын неғып.
Отыздан бұл күндері ассақтағы,
Жүректің жалын отын өшірмедік.

Құлазып көңіл бағы шақырады,
Сарғайған сағынштан атырабы.
Жағаны таба алмай жүр жетім қайық,
Ой теңіз тереңіне батырады.

Өмірден мына жалған кім кетпеген,
Ғұмыр кешіп жүгіріп дүрмекпенен.
Жаны жайсаң жақсылар қайда кеткен,
Көңілінің көгіне күн көктеген.

Шежіресі даламның шертілмеді,
Мазалайды жүректе дертім мені.
Сенімі аздау достарға сиға тартқан,
Селге кеткен байағы сертім бе еді…

Көктем көңі неліктен құлазыды,
Бұл шақтары жанымның жыр азығы.
Жүрегіммен ойнайды жеңге ғұмыр,
Өмірімнің мысқалдау бір әзілі.