Кездесіп қап жас ақын жай Адамға,
Сұрақ берді табанда:
– Білсем деп ем құнымды,
Айтшы бүкпей шыныңды,
Мен қандайлық ақынмын өз шамаңда?
Адам болса жауабынан саспады,
Сөзін былай бастады:
Білгің келсе бағаңды,
Екі ұсыныс айтамын.
Әуел біраз қаламдас дос-жаранды
Қонақ қылып байқағын.
Ішіп-жемі дегенді
Алдарына үйіп-төк.
Көкке тіреп төбеңді,
Қаласың бір биіктеп...
Тап келесі аптада
Ақынымыз шаттана,
Тауып әлгі Адамды,
Былай деді: «Ұқтым нағыз бағамды.
Қонақ деген көп болды,
Дастарқаным тоқ болды.
Бәрі мені мақтады,
Қоярға жер таппады.
Бірі айтты: «Мына сенің қасыңда
Ақын боп па Қасым да?»
Екіншісі деді еліріп: «Абайла,
Абай да
Сен тұрғанда жақындамас маңайға!»
Мен осылай өзімнің
Тума талант екенімді сезіндім.
– Тоқта, – деді әлгі Адам, –
Емес бұл да дәл бағаң.
Енді кітап дүкеніне кір өзің,
Сонда ғана шын бағаңды білесің...
Әлгі Адам жақында,
Көріп қалып, сұрақ қойды Ақынға:
– Қалай, достым, дүкенде сен болдың ба?
Назарың тым солғындау.
– Иә, солай, ағасы,
Түсірдіңіз төтен ой.
Ақынның шын бағасы
Өлеңінде екен ғой.
Сөрелерде тұр самсап,
Кітаптарым өтпеген.
Қуған екем құр мансап,
Жұртқа жырым жетпеген, –
Деді Ақын салбырап, –
Өзімді алда танытамын, ал, бірақ!
* * *
Сөз бен істің арасын
Жер мен көктей деп танып,
Ақынның шын бағасын
Анықтайды, тек халық.