Екі дүрдей бастық болды,
Араларында достық болды.
Қайда жүрсе қатар жүрді,
Үйлері де қатар тұрды.
Бірге болды ымдары да,
Жасырын сыр, жымдары да.
Бірге алды демдерін де,
Бірге жеді жемдерін де.
Жемтіктерін бөліп жеді,
Жегенде де өліп жеді.
Демеді олар қақаламыз,
Бір белеге тақаламыз.
Бірін-бірі мақтап бақты,
Бірін-бірі ақтап бақты.
Біреуінің қызы болды,
Толған айдай жүзі болды.
Біреуінің ұлы болды,
Үміт артқан нұры болды.
Өздерінше есіп жатты,
Өз жолдарын шешіп жатты.
Ал, әкелер былай деді:
«Көрші қылған Құдай, – деді.
Доспыз өрі тілегі бір,
Жалын атқан жүрегі бір.
Құда болсақ жарасады,
Жұрт қызыға қарасады.
Сонда бізді жау алмайды,
Ешқаңдай да дау алмайды».
– Сөйтіп, құда бола қадды,
Көңілдері тола қалды.
* * *
Ал, жастар ше?
Нені керді?
Жемқорлықтың жемі болды.
Бірін-бірі жаратпайтын,
Сондықтан да жанаспайтын.
Жүрмеген соң жадырасып,
Кетті тез-ақ ажырасып.
* * *
Құдалар ше?
Құдалар ма?
Ескі дерттен шыға алар ма?
Көп жеймін деп қақалды да,
Ақтық күңдер тақалды да,
Ауыр қылмыс қаматты да,
Кездесті олар абақтыда.