Өлеңдер ✍️

Альбертоның алғашқы монологы
Құмар түндер...
Қызығы тарқамаған
Мұнар түндер...
Мұңымды арқалаған.
Менен қайда
алыстап барасыңдар
Айдай қалқып
аспанда шалқалаған?!.
Шалқалаған...
Шарпылған...
Отқа оранған...
Қия жартас
көк мұхит ноқталанған:
Батырлардың елі еді – менің елім,
Ақындардың елі еді – менің елім,
Чили!
Чили!
Өзің үшін
боздақтар оққа барған!..
Жыр ақтарған,
самал соқса
белдерден, қыраттардан,
шаңқайлы аспан
кеудесі сыр ақтарған,
Еркіндіктің әуені есетін-ді,
 
көшетін-ді
тауларымнан,
бауларымнан,
көктемгі құрақтардан,
алқынған бұлақтардан.
Чили!
Чили!
Қайда сол күн
жырақ қалған?!.
Сенің кәусар бір жұтым
ауаң үшін
бостандықты аңсаған Далам үшін,
Жаратқаннан
бұйырған пешенеге
Өлеңіндей Паблоның*
ғалам үшін,
жұдырықтай жүрегім тор ішінен
аласұрып,
алысып жатыр бүгін
қызыл өрттің жалынын
жалап ішім!..
Тағдыр атты жөңкіліп
жыр көшінде,
Чили!
Чили!
Чакабуко** түрмесінде,
Құмар түнді
қызығы тарқамаған,
*Пабло Неруда туралы айтылып отыр.
**Луис Корваланның ұлы – Альберто азапталған Пиночет түрмесі.
 
мұнар түнді
мұңымен арқалаған,
сағымыңды
сағынып сан арысың,
қарады көк,
мұңайып қарады шың.
Жұлым-жұлым
кеудесін желге төсеп,
арманменен
боздақтар жамады ішін.
Чили!
Чили!
Сен аман бол, Арысым!
ақпан, 1977 жыл.