Өлеңдер ✍️

Алты алаштың биіктеп тұр аспаны,
Ғасыр өтті өзіңмен сырласқалы.
Күннің нұры кеудесін аймалаған
Жетісудың сен едің бір асқары.
Жақсы, жаман теңескен бұл ғаламда,
Тебірендің тереңің тулағанда.
Жер жанары Жетісу атала ма,
Ұлы ақынды өзіңдей тумағанда.
Толқындарын қозыдай жамыратқан,
Ұлы өзеннің бірісің сабырлы аққан.
Шынында, аға, өлгендер емес шығар
Жығылғанның бәрі де арғымақтан.
Қылмыстарын бетке айтқан ірілердің,
Айналады қашанда піріне елдің.
 Жазған жырың жүрегің болса егерде,
Жүрсің, аға, ішінде тірілердің.
Тағдыр кейде ұстасып, егескенде,
Қуатыңа айналды белес-белде.
Сенің демің шығар деп ойға шомам,
Қоңыр қырдан ақ саумал жел ескенде.
Туған елдің үмітін үкілеген,
Ақын аз ба тірлікте нұр тілеген.
Сенсің бе деп, жан аға, жалт қараймын,
Күннің дауысы естілсе күркіреген.