Өлеңдер ✍️

Дүниенің сұмдығын жүре көрген,
Дінмұхамед кісі емес жүрегі өлген.
Алатауы болатын алты алаштың
Ғасырлардың төрінен түрегелген.
Ақиқатқа, шындыққа ара тұрған,
Асыл еді ақ нұрдан жаратылған.
Жалғандықтың шайқаған шаңырағын
Ұлы дауыл туғанда қанатынан.
Тіршілікте бақ қуған, киік қуған
Заманынан кісі еді биік туған.
Дінмұхамед болатын тірісінде
Мына қарау қоғамға күй ұқтырған.
 Көбе жоқ-тын ол кезде сөгілетін,
Найзағайдан от қамшы өрілетін.
Димекеңнің тұсында азамат ер
Ақбоз аттың үстінен көрінетін.
Жұрттың бәрі жүрегін Айға ашатын,
Күндер жоқ-тын көңілден қайғы асатын.
Димекеңнің тұсында абыз қарттар
Ақбоз үйдің төріне жайғасатын.
Қуанышқа жүрген соң жиі жетіп,
Көрген емес көңілдің күйі кетіп.
Димекеңе тұрғыздың төрт ескерткіш
Заманынан тұғырын биік етіп.
Көңілінің шырағы жағылғанда,
Күтіп сені тұрады бағың алда.
Барып жүрген шығарсың ескерткішке
Ұлы Димаш ағаңды сағынғанда.
Өткелінен өмірдің өте білген,
Сенің ойлы көзіңнен от өрілген.
Димаш рухын көтерген жанның бәрі
Бағы жанып, биікке көтерілген.