Өлеңдер ✍️

Жырымды оқып өлгендер тіріледі,
Ақиқатқа жүрегім жүгінеді.
Өлеңімнің тасқындап өн бойында
Найзағайлар жарысып жүгіреді.
 От құрсанып жыр туса жүрегімнен,
Кісінетіп көңілім күрең мінген.
Жүзі нұрлы кісінің қай кезде де,
Нұрлы көктем көзінде күле білген.
Жайлау – кілем төселген төрім еді,
Тауға шықсам өз тауым көрінеді.
Өлеңімнің әр жолы білсең егер
Көкте ойнаған жасыннан өріледі.
Ғұмыр кешкен,
Күн кешкен нұр пішінде.
Менің әлі жүрегім тұр күшінде.
Күркіреген күндерім аз емес-ау,
Найзағайға айналып бұлт ішінде.
Таудан биік көрініп төбелерім,
Жаңа-жаңа ашылған көп өнерім.
Жалғандықты бетінен осқылаған
Найзағайдан жаралған өр өлеңім.
Неге төмен түсірем еңсемді елде,
Тұлғалы ердің бірімін көрсең мен де.
Мен өлетін шығармын кім біледі,
Өлеңімнің көзінен от сөнгенде.