Өлеңдер ✍️

Заман бетін өзгертіп, суытқалы
Дүниенің аз емес булыққаны.
Жүректері үлгерген тасқа айналып,
Бұл адамдар мейірімді ұмытқалы.
Олар жүріп өткенде шаң боратып,
Сықырлайды үйлердің уықтары.
Тұрмаса егер жүзінен арай қашып,
Күн кешпей ме жұртына қарайласып.
Адамдардың өкірген өзендері
Бау-бағымды жапырған талай тасып.
Бір-біріне сызданып, шіренгенде
Күреңітіп тұрамын күрең белде.
Күздің қара суығы еседі алдан
Қара бұлтқа айналып түнергенде.
Қабағына ызғарлы қырау қатып,
Бір күндері кете ме құмға аунатып.
Қатыгездік ел ішін жайлағасын
Адамдарды адамға тұр аулатып.
Жазық дала болса егер атырабы,
Мертігеді неге елдің арғымағы?!
Адамдарда мейірім болса егерде,
Қалтырай ма жанымның жапырағы.
Кейде солай көңілім дүрлігеді,
Үмітімді кім менің үкіледі.
 Адамдардан жақсылық күтпейтіні
Жұрттың, сірә, сонан ба кім біледі?!