Өлеңдер ✍️

Көктемдердің көзіне қырау қатып,
Ауырмаған күн бар ма тұмаулатып.
Өмір деген ақ боз ат бір күндері
Жығып мені кете ме қырға аунатып.
Күн көзіне жарқылдап сауыт денем,
Бір жұлдызды бетке алып шауып келем.
Қызғаныштың көздері қызарғанда
Қатер төніп тұрғандай қауіптенем.
Көктем есіп тұрғанда қанатымнан,
Мені көздеп сұм оқтар сан атылған.
Орман болып орыстар жайқалғанда,
Қызғаныштан бұл қазақ жаратылған.
Ауыртпалық көп әлі елге батқан,
Күндер қайда күркіреп жебе тартқан.
Қазақ көрсем көшеде,
Ой, жазған-ай,
Қызғаныш па деп тұрам келе жатқан.