Өлеңдер ✍️

Кенен Әзірбаевтың 125 жылдығына
Жолын кесіп көрмеген жан баласы,
Алты Алаштың кешірсін арлы анасы.
Екі Кенен тумайды
Айға асылып,
Толғатса да тау-тасы, сардаласы.
Талай жойқын тасқыннан жүзіп өтіп,
Көңілінен ұшырған құс түлетіп.
Кенен атам өлеңге айналатын
Өмірді ерттеп мінгенде кісінетіп.
Тіршіліктің тұрғанда өңі кетіп,
Жалғандықтың көбесін сөгіп өтіп,
Жыр жебесі алысқа ұшатұғын
Адырнасын тартқанда мөңіретіп.
Қабыл болып тілегі, аңсағаны,
Ақындардың атанған ақсақалы.
Жүрген жердің бәрінен Кенен атам
Жауһар жырдың есетін ақ самалы.
Жұлдыздары көгінде жамыраған,
Таудың неге қабағы салбыраған?
Базар, Назар өлгенде күңіреніп,
Кенен атам қайғыдан сансыраған.
Ақ ешкіге мұң шаққан
 Лағын жоқтап,
Күндіз-түні зар илеп маңыраған.
Қайғы-мұңның қайрағы жанығанда,
Буырқанған қуарып арығанда.
Мұнарасы атамның құламайды,
Тал бойында қазақтың қаны барда.
Сардаланың көз салған шалғайына,
Атамның ән жазылған маңдайына.
Дүниені өте ме әнмен тербеп,
Бұлбұл егер қонбаса таңдайына.
Көңілінде көк бөрі түлеп өрген,
Ақын бар ма бұл күнде жүрегі өлген.
Әне, біреу ақ бас шың атам шығар,
Алатаудың төсінен түрегелген.