Өлеңдер ✍️

Жер бетінің сұмдығын дүлей көріп,
Бүткіл ғалам күн кешкен үрейленіп.
Ойран салған ойсызда есеп бар ма,
Отбасыңа жақсылық тілей келіп.
Көрінгенді көзге ілмей қыра берген,
Зұлмат күштер – қатыбас құла мерген.
Содан, сірә, жұлдыздар қашып барып,
Түнгі аспанға жамырап шыға келген.
Ару қыздай ынтыққан сүйгеніне
Қарай қалған жәудіреп сыйлы еліме,
Жұлдыздарды ұқсатам жез түймеге
Зеңгір көктің тағылған шинеліне...
Жұмақтың да есігін өктем ашып,
Күннен-күнге бүлінген шектен асып,
Адамдардың шошытып зұлымдығы,
Кеткен дейді Құдай да көкке қашып.
Құтырынған құйыны қырға тарап,
Күн кешсем де қайғы мен мұң арқалап,
Ардан тайып, ала жіп неге аттаймын,
Құдай барда көгімнен тұрған қарап.