Шаруаның бәрі — шартарап,
Күледі Ай маған шалқалап.
Көшеде көшіп келемін,
Уайым, қайғы арқалап.
Қанталап көзі күн кетті,
Жұтты оны бұлттар күл бетті.
Ерте туғандар қашанда,
Ерте кетуге міндетті.
Жер — лақат,
теңіз — жандатпа,
Дұғасын желдің, ал, жатта!..
Сайтанның сыңар мүйізі
Шөп-бұлтты шашты жан-жаққа
Құдай-ау, қашам қай жаққа?! —
Кетсем бе сонау айлаққа?
Сілейген теле-мұнара —
Шаншылған шәрге сайғақ па?
Тілеуге тілек құдайдан Қорқамын. —
Мен бір күләйлән.
Қисайған басты түзеуге
Қалмай тұр енді түк айлам.
Қағындым.
Қаштым.
Қырсықтым.
Түңілдім.
Талдым —
Тұншықтым —
Періште болып туғанмен
Әзәзілге еріп қыршыппын.
Көзінің алдын түн байлап,
Жүретін жолын жын жайлап;
Жүрекке шайтан шалжитып,
Алжасқан мен бір — тұл бейбақ.
Мен былғамаған төсек жоқ,
Мен тыңдамаған өсек жоқ.
Обалым бар ма — бір мысқал,
Қалсам да басыр, мешел боп?!
Сақтамас тәңір қаһардан —
Қалған бір астай атамнан,
Кеселеп ішсем арман не,
Еселеп жұттым заһардан.
Қауырсыны ұшқан алма бақ —
Жанығып қақты ол қанат.
Сырыма сарып жоғалды
Серігім — түнгі жарғанат.
Сарнайды мұңды ғазалдар –
Алдымда қандай ажал бар?
Сүзгілеп мені өтеді
Тұсымнан түнгі тажалдар.
Ыңырсып шыққан күйді ынжық,
Тыңдайды кіл сұр үй мүлгіп.
Қала тұр түнгі. — Мауыққан
Мысықтар даусын Гимн ғып.
Күрсінді қосып күрсінге,
Дүрсілде, жүрек, дүрсілде.
Көшеде қаңғып барамын,
Көлеңкесі ерткен Құр Сүлде...
Қырда өскен мен ем өсімдік,
Айдады тағдыр кесім ғып.
Дала үшін туған мұңдықты
Қалаға қамау — не сұмдық?!
Армандар,
достар жоғалды,
Айтпаймын енді мен әнді.
Тас табыт мына қалада
Мен бітіретін не қалды?!
Батқан соң боққа белшемнен,
Батпан сор езді еңсемнен.
Өлшенген демім жетер ме?
Далама барып өлсем мен.
...Табанда тайып жер сенген,
Шайқайды теңіз теңселген.
Діні жоқ жанның құны жоқ. —
Құбыжық болдым көрсең — мен...
Жинайтын есті жоқ ақыл,
Көлеңкем ұзап баратыр.
...Қисая салсам қайтеді,
Қарсымда — "Орыс мола" тұр?..