Сержан Шәкіратқа

Маңғыстау, баласы — абыз, даласы — аңыз,
Аңыздар арасында адасамыз.
Көшірген күй тіліне Тәңір үнін
Қаншама Дүрлер өтті санасаңыз...
Дүрлердің сен де бірі — көне мұңы,
Көбені Баба-шердің сөгеді үні.
Қолыңа домбыра алсаң,
Сол Даланың
Сөйлейді төр түгілі — Көроғылы.
Күй саусақ мені бүріп, пері қылық,
Мың мақам тірілтеді теріп, іліп.
Ай нұры әжім жағып езуіне,
Күледі көкбет теңіз шегі құрып.
Сағаны сарнатқанда ілме қағыс,
Көбелек қонып қалды гүлден алыс.
Санаға сәуле сепсе сиқыр саздар —
Байисың берердей-ақ Пірге дәріс.
Өзекті өртегенде демің ішкі,
Аққулар аулақтағы көліне ұшты.
Көргенде тап осынау көріністі,
Аруана ақ тұмадан жеріп ішті.
Отырсаң күймен арбап сәнді іңірді,
Аспанда аққан жұлдыз сәл кідірді.
Он тоғыз пернедегі қатып қалған
Тамшы үннің тамырына қан жүгірді.
Ұғылып Мұсылманға, кәуірге ойың,
Қашады өнеріңнен жауың кейін.
Күй демі тоң көңілді жібітеді
Он тоғыз Тоғыстағы Әуірдейін...
Бәз дала кеше саздан жұтап қалып,
Даңғаза тамыр жайды бұтақтанып.
Домбыра —
Қу қарағай күрсінгенде,
Сексеуіл — сөнген шырпы тұтап барып...
Естілмес өзің барда күй өлімі,
Өзіңді сүйеді аға, сүйеді іні.
Жалаңбұт өнербикеш жалт береді,
Көненің күңіренсе киелі үні.
Соңынан жел түгілі дем жетпеген
Жүйріксің - тоқымынан тер кеппеген.
Ағасы, қабылдай сал Өлеңімді,
Күйіңнің ырғағымен өрнектеген!..