Өлеңдер ✍️

(Қаз МУ-де)

Кетіпті-ау қанша жыл өтіп...
КазГу-дің қалашығында —
Тұрушы ек біздер жыр оқып,
Қыздардың қарашығында.
Жататын өртеп, күйдіріп,
Қарашықтағы маржандар.
Қол соғушы еді дүрлігіп,
Аққулар қонған ақ залдар.
Мінбеде — Зәулім сарайда
Оқыдық өлең маздап кіл —
Екілік қойғыш ағайға
Жекіріп қала жаздап бір.
Соңынан сөзбен желпір дос –
Ниет те таза, пәк сана.
Ешкімге зиян келтірмес
Айналдық өңшең патшаға.
Бәріміз бір-бір ұлы ақын —
Ұрмайтын сөзін ағзамның.
Төс қалтамызда тұратын
Суреттері Мағжанның.
Тудырушы еді көп өлең,
Соғылған шыңға жасындар —
Мұқағали мен Төлеген,
Жұмекен менен Қасымдар.
Кеудеге кептер қонақтап,
Сол жерде ғажап нұр бардай —
Енуші ек біздер Одаққа
Мешітке кірген діндардай.
Абыздар бата берген соң,
Жұмақ боп қала баққа бай —
Думанды "Қаламгерден" соң
Дуылдап қайтқан шақтар-ай!..
Қаңтарлар тамызға айналып,
Жаятын өркен дастандар.
Сан қилы аңызға айналып
Өтежандар мен Асқарлар.
Төбеден таулар төнетін,
Айқасын қағып найза-шың.
Жұматай ағам келетін
Қасына ертіп Зайдасын.
Желпіндік не бір Дүрге еріп,
Баптады сырға бай ұлдар.
Жыр менен әнді бірге өріп —
Иранбек, Исраилдар.
Ешен Пір ылғи, көріпкел,
Жүрмейміз және аһ ұрмай.
Соғатын Шәки, Серіктер
Айдаудан қашқан батырдай.
Балқып бір шыққан шабыттан
Жететін жырлар көп оймен —
Жизақта — Раушановтан,
Тыныштықбегі бар Семейден.
Болатын жұрттың бәрі аң-таң
Сақалды кілең сәбиге:
Ұлықбек пенен Аманхан,
Байбота менен Мәдиге.
Таңдарды талмай атырдым,
Тыңдадым талай — бәрі шын:
Өлеңін — Әбубәкірдің,
Ақдәулетовтің "дәрісін".
Кездерде қырдан гүлді үзген
Шашушы ек барды аянбай.
Табысып түнгі жұлдызбен,
Қағысып шарап — һайямдай.
Емендей кейде теңселдім,
Күш жетпей бойды тыюға...
Айналдық сосын өңшең жын —
Құтыдан шыққан диюға.
Жүргенде арбап тәтті улар,
Сарғайды бақтар көгалды.
Дүр етіп қонған аққулар,
Дір етіп ұшып жоғалды.
Жан-жаққа жолдар қашқалы
Жалау боп қалды хатымыз.
Тағымыз күйрей бастады,
Сирей бастады сапымыз.
Бастады маңнан топ тарқай —
Саусаққа салдық сақина.
Ақтөбе жаққа кетті Ертай,
Бауыржан болса... бақиға...
Жөңкіді жылдар қаңбақтай,
Дауылын мезгіл сапырған —
Майданнан қашқан солдаттай
Қарамды мен де батырғам...
Көнбеді сезім ырқыма,
Жегідей жанды жеп бір мұң —
Жастықтың Жазғы Жұртына
Он жылдан кейін кеп тұрмын.
Баяғы Пірлі босаға
Тағардай маған өкпе, айып...
Қос досым қапты — қос "аға":
Жақыпов пенен Көпбаев...
Қайран ғап мендік мінезге,
Қарайды бәрі тосырқап —
Реңі басқа, тілі өзге,
Тілегі бөлек жас ұрпақ.
Қалыпты қалашықта Арман...
Қайтқым бар сол бір кезіме —
Тұтылып — қарашықтарға,
Құтылып елдің сөзінен.
Аңсатты қайран Гүл — мекен...
Моншақтар көзге жарасып,
Сол шақтар әлі жүр ме екен,
Қарашықтарда адасып?..