Бауыржан Момышұлына

Халқы азаттық алғанын
Қыран ерім
көрмеді-ау деп,
ішінен тынады елім.
Жүрегімнің тұратын қақ төрінде
Бауыржаным бар бірақ — мына менің.
Ес білгелі ол менің жүрегімде,
Дінім менен ділімде,
Тілегімде.
...Жұлдыздардың шекесін шаққан жасын
Жендет-бұлттар ойнаған түн-өмірде. —
Ескерткішке айналып тұр елінде.
Табылады ол қашанда тап қасымнан,
Отанымнан, ошағым — от басымнан.
Жағып өткен жаныңа жанарларын,
Жамандықты өртейтін шоқ шашылған.
Өзі де отқа еңкеймей кірген Бәукем,
Алқымнан ап Ажалды күлген Бәукем.
Мағжандардың маржанын теріп алып,
Қасымдардың қасында жүрген Бәукем.
Адамзаттың жауы боп жандасқаны,
Оқ түтеген түнекте жол бастады.
Ақ пен Қара арасын сара тілген —
Ақиқаттың ағинақ алдаспаны.
Дәріптемен дана деп, данышпан деп,
Жауыздықпен тек қана алысты
Ар боп. Ел-жұртына нұр-жарық әпермекке –
Айға атылды сан мәрте арыстан боп...
Көргеніме тәубе етем арманды ерді,
Бата берген, баспа деп жалған жолды.
Мен ешқашан ласқа былғай алман,
Созғанымда Бәукендер алған қолды.
Жауын жерлеп,
Дәуірдің құнын алған
Құлағымда саңқылдап үні қалған.
Ұрпағыма үйретіп өтермін мен,
Ұлағатты —
Сіңірген ұлылардан!..
Аман өтіп кілең өрт, кіл дауылдан,
Аямады ол иығын күллі ауырдан...
Әр қазақтың төрінде Жүрегінің —
Намысы қалғып баратқанда,
Арысы қаңғып баратқанда;
Арғымақтардың басынан
Жабысы қарғып баратқанда —
Айқай салып тұрсын да бір Бауыржан!..

1992 ж., Құрық.