Ағам бар менің –
Мансапқұл деген,
Ортақтарың жоқ,
Тек менің ағам!
Миллиард шақырым алшақ тұр менен,
Жақындар едім, Өткелім - аран.
Атаққа, сұмдық, балаша құмар,
Діндар бола қап, ғалым бола сап,
Оның да, әрине, болашағы бар,
Оныкі, бірақ, залым болашақ.
Пай, пай!
Сен оны мінбеден көрсең,
Тұрғанын "Ел!"-деп қақырап көйлек.
Ойлап қалар ең: "Күндеген өңшең,
Басқа қазақтар ақымақ қой!"-деп.
Орындайды, рас, енді міндетін,
Қолдан іс келмес тірі өлік деп пе ең?!
Көп жалап бірақ шендінің көтін,
Ұятсыздыққа тілі өліп кеткен.
Құдайы - әкім, тұмсығы түкті,
Кетпесе болды мансабы құрып.
Қисаймас еді қылшығы, тіпті,
Он миллион ұлты қалса қырылып! 
"Жоқ жігіт қой бұл "енді былайы",
Көп істі жүр деп,- тындырып әрі"
Өзінен де өткен сорлы "құдайы",
Біраз елге оны үлгі қылады.
Қалтаға сиған көз жетер жері,
Бекітіп алған "тақырыптарын".
Есептейді "ит" деп өзге пендені,
"Жүрмін,-деп ойлап, - қатырып бәрін!.."
Қу құлқын үшін өлуіне бейім,
Антына адал бір бағытталған.
Жөргектен бастап кебініне дейін,
Бүкіл лыпасы - былғанып қалған.
Мен - одан кейін өледі екенмін,
Кетпесе ертіп таспаран жол кеп.
Ақырет күні не дер екенмін,
Сұраған шақта:
"Жақсы адам ба - ол?" - деп?