Өлеңдер ✍️

Мерт болды ақын ...
Е, мерт болмай жатыр ма?!
Жаңалық па ол, жаңғалақтау ақынға?
Осылайша тон пішеді шамамен,
Кеше жазым тапқан ақын хақында.
Ақын болса ұлттың адал ұлы еді,
Ажырамай кетті елімен тілегі.
Сенгендіктен шығар елге, үнемі
Омырауын ашып тастап жүрері.
Омырауының ашығынан ажал оқ,
Қадалғаны енді, тіпті, ғажап еді.
Кінәсіздеу тұрды да сәл мұңайып,
Өте салды өмірінен қаза боп.
Өте салды тиген кезде тас жанға,
Көзін алмай қарап қалды қастар да.
Орынында ұйып қалған жыр көрдік,
Нұрды көрдік ұшып кеткен аспанға!
Кектенем деп жегендерге көп хақын,
Жақынырақ барып қалды отқа тым.
Ең болмаса, ерін тұшып сүйетін,
Отанынан сұлу таппай өтті ақын.
Өле қалса көрін құшып күйетін,
Ошағынан жылу таппай өтті ақын. 
Күндіз - кеңсе, кесір бастық, келеңсіз дос, көк – қатын,
Сырласуға барып едім жақында,
Кеңсай жақта күбірлеген ақынға.
Басында екен, жиналыпты "Хатымға",
Жалғыз жырын жаттамаған жақын да,
Кесір бастық, келеңсіз дос, қатын да!..
Түнде үйіне сиғызбай,
Басылыпты оған деген жындары.
Тіріліпті тереңдегі мұңдары.
Ұмытып қап өлтіргенін жабылып,
Көрден қайта шығара алмай тұр бәрі.