Өлеңдер ✍️

Табылды Аяшұлы Досымға

Ақ Жайық - ақ көйлектей ілгегі жоқ,
Көп шалған бір жағын оқ, бір жеңін от.
Айналып төбесінен кете алмаймын,
Сәуірде көшкен бұлттың дүрмегі боп.
Кісінеп көкмойнақ тал бір меңі жоқ,
Өрт жалап жал-құйрығын түнге кіреді.
Естіп пе ең, ей, Табылжан, білгені көп,
Жайықта Тұмар апаң теңізге атқан,
Әлі күн Кирдің басы жүр көрінеді?!
Ақ Жайық Хақ қолынан түскен қасық,
Беріп жүр несібесін дұшпанға асып.
Қаныма Кирдің шөлі қанған күні,
Кіреді қойыныма мыстан басып.
Ақ Жайық - қазағымның қанды өзені,
Жағасын ұлдары айтқан ән кезеді.
Талтаңдап топас тарих тепкенменен,
Жұлыны жұлынбаған жанды өзегі.
Ақ Жайық - Құдай сызған ұлы сурет,
Жұмаққа бастар жолдың бір ұшы жоқ.
Қыл қапқан жүзін кейде айға қайрап,
Желкемді қиды орыстың қылышы боп.
Жоғалар қойынына жасыны өліп,
Сияқты кей кездерде жасыл өлік.
... "Кир басы" деп тұрғаным,
Қан толқыннан шығады Махамбеттің басы болып.
Деп - мынау селді араннан қалай шықтым?
Тат шалған кірпігімді талай сықтым.
Қарайды ештеңе айтпай бақырайып,
Сыңсыған сансыз басы Сарыайшықтың.
Табылжан, асылы - Алаш, нәсілі - Адай,
Көзіңе көк толқыннан шашырады ай.
Жүрсің ғой Ақ Жайықтың жағасында,
Дегенмен, бол, қарағым, басыңа абай.