Халық па сол да - соңында үні қалмаған!
Өз өркендерін өздері тірі жалмаған.
Салдақы сатқын сол болар, бабаның ділін,
Белінен тамған тамшыға сіңіре алмаған.
Ордамды қанша озбырлар қиратқаны анық,
Сұрармын кеткен құнымды сиратқа барып.
Пұт - құдайларды қиратқан хас мұсылмандай,
Жұтқы байларды лақтырсақ сирақтан алып.
Heгe мен ғана тартамын азаптың зарын,
Кешпекпін неге, арсыздың мазақ қылғанын?
Қазақтың қамын жемеген желөкпе тобыр,
Неліктен жеуге тиісті қазақтың нанын?!
Алып ем нәрем халқымның қанбай жырынан,
Дабысы қалды тек қана таңдайда ұлыған.
Борбай құлынан, мансаптың нән маймылынан,
Қорғауым керек арымды қандай да ұрыдан.
Атады қашан даламның ақсырға ән таңы?
Шығарам қашан шыңына пәк сырды арқалы?
Табыт – түнекке,
Ұлтымның сүлдесін таптап,
Сіңіп барады талтаңдап, тақсырлар Табы.
Қаңды жас төгеді шығып ап қия бетке айым,
Атады кімді жұлдыздар ұялы оқтайын.
Сүлделер өріп баратын Құдай - Сотына,
Қалғаны хақ па, жақындап, қияметқайым?
Құдайсыз тобыр сол сотта құнығы қанып,
Тозақтың түрмелерінде шыбыны жанып,
Отырар ма екен шыға алмай тырдай жалаңаш,
Халқымның мүрделеріне тығылып алып?
Қарғыстың қара таңбасы кейіптерінде,
Шойын құлақтар жүр, жандары сейфтерінде.
Көкірегінен Сүлдемнің тұтанар бір күн,
Сөнбеген шырақ бабамның бейіттерінде.