Шерғала!
Уа, шерменде шерлі қала,
Аршылан бұзып шыққан торды жаңа.
Қымтама құпияңды тырнағыңмен,
Есімді жиған кезде енді ғана!
Есімді енді жиып келіп тұрмын,
Қақталып әуіріне көрік құмның.
Дүниеде биіктік бар деген сөзді,
Шерғала, ең әуелі сен ұқтырдың.
Қанаты сымпылдаған көк үйрек түн,
Жеткенде осы жерге кемиді екпін.
Жалғанда сұлулық бар- дегенді де,
Епсіздеу ерініме сен үйреттің.
Жиып ап тас жасынды шұбар,
Тұран, Маңыңнан айықпайды мұнар, тұман.
Соншама сұсты, қатал тұрпатыңнан,
Тұрады жұпар борап мұң аңқыған.
Қайрайды қанжарымды қайрақ - құмың,
Шайнайды айбарымды айбатты үнің.
Жатырсың Қаратаудың киесіндей,
Жалған мен ортасында Айрақтының.
Шері бар арыстандай Шерғаламның,
Әруақты қақпасы едің кер даламның.
Көзіңнен тұтап ұшқын кей түндері,
Жатады даусы естіліп Ер Бабамның.
Жалпақтан басып өткен Жалғаншыңды,
Шерғалам тауда жортқан тарлан сынды.
Ерте алмай қатарына қалған шыңды,
Ызадан тас боп қатып қалған сынды!
Керіліп жата бермей көрік боп сен,
Мұзтаудан бөлінгендей ерігі көп сең.
Бір күні Жаббар Құдай жарлық қылып,
Ақыра қарғып тұрып желіп кетсең,
Арман не, сонда артыңа еріп кетсем.