Өлеңдер ✍️

Шашылып түн сынған,
Шыныдай құм жүзі.
Шығасың тылсымнан,
Шырай Таң Жұлдызы.
"Көзімді суырдың,
Көңілді мүжідің".
Сәулеңе жуындым,
Киелі жүзігім.
Ашар ем тіл білсем,
Көңілдің бүкпесін,
Қоясың түннің сен, ақырғы нүктесін.
Сәулең боп құзымнан,
Ағады тағатым.
Тамырда - қызыл қан,
Қағады қанатын.
Жүректе үн жанды,
Жуықтап жұмбақ таң.
Естимін сұлбаңды,
Тылсымнан тіл қатқан.
Жанарға тұнасың,
Сырғанды тағарда.
Шақырып тынасың,
Ғажайып ғаламға.
Толмайды құшағым,
Нұр мүсін, су сымбат.
Соңыңнан ұшамын,
Қанатым сусылдап.
Нұр тарап түн шашын,
Миыққа мұң ұйып,
Діңкемді құртасың,
Құпия жымиып.
Кірпігін таң ашып,
Шашқанда күрең от,
Ізіңнен адасып,
Қайтамын сілелеп.
Артыңнан алқынам,
Күн неткен тымырсық.
Күрең от шарпыған,
Қанатым күңірсіп.
Жетсем деп түнге есен,
Жанымда мұң жанды.
Өшірмей күн кешем,
Көздегі сұлбаңды.
Антымнан бұзылман,
Ғұмырым бар қанша.
Тамырда қызыл қан,
Қанаты талғанша.
Таң жұлдызы тамғанда,
Жеті ықылым не деп тұр.
Анты абат көк,
Біздің білім баяғы орта мектеп.
Түледі де Түнгі әлем тамырынан,
Жатты аспанға май жүзген сорпа көктеп.
Иә, айтпақшы... ай жүзген жұлдыз көктеп,
Көкке көшіп алғандай күндізгі от көп.
Өмір зая мерт болды өкініштен,
Тап болғандай тойына түнді іздеп кеп.
Жұлдыз жауған жонына көк сүме бел,
Кілем қырдың өңіне төксін өнер.
Шолпан болып туады ол таңда қайта,
Өмір зая өлді, деп, өксіме, жел.
Өксіме, жел.
Іш тартпа - ырымға жат,
Таңға дейін қиялда шырынға бат.
Тығығалап ап құлақты тау құлапты,
Ақ шәлілі ай отыр күлім қабақ.
Қанағат қыл, шырылын шілделіктің,
Таңда ғана бозторғай жырын жағады.
Қауқар қашқан қанжары, найзасынан,
Тау — қарт батыр,
Арқасын ай қасыған.
Қылымсиды ай маған көзін қысып,
Кете алмаған кербездей бай қасынан.
Уәдеде тұрады таң жұлдызы,
Сай басынан күтейін. Қайда асығам!
Шолпан туа бергенде, Үркер өле,
Табылармын деп едім бір төбеден.
Қара басып, қалыппын қатып ұйқтап,
Шүпілдеп тұр саумалға күн тегенем.
Күлтөбеден бозторғай бүркеді өлең,
Шөптер шықпен кірпігін сіркелеген.
Әлдеқашан ашыпты түндігін бел,
Құрғатыпты жанарын үлбі - гүлдер.
Аспан жақтан шұбатып шынжырын жол,
"Қу соңынан! - дейтіндей, құлдығым, бол!"
"Тағы таза кетті,- деп, таң жұлдызы",
Ішін тартып бастапты сұмдығын жел.
Таңға мадақ жыр толғап тұр бозторғай,
Таң жұлдызын жоқтап тұр шындығында ол.
Сіңген шолпан ғайыпқа есіл ғұмыр,
Жалғап мені ізіне есілді нұр.
Көп елес жүр сол ізде,
Көсілді қыр
Бастап келе жатқандай көшін Қызыр.
Өкініш пен үміттің отауында,
Осы жырдың кіндігі кесілді бір.
Бозторғайдың батасы болғай қабыл,
Кетіргенше тағы бір есімді іңір.