Сарқылды жаздай айтқан біздің ән-жыр,
Бастады шер-қиссасын ызғыған қыр.
Таспа алды түз жонынан қара дойыр,
Өзекке бұршақ құйған күзгі жаңбыр.
Қабағын қырау шалған ақ мұрт талдан,
Саз қалған айықпайтын. Дақпырт қалған.
Теміреу күзгі аспанды Зімпара жел,
Ысқылап тазартты енді тат-бұлттардан.
Ашылды сімсік жауын, қапас тұман,
Бу ұшты тас тұраннан.
О тас құман. Алтын Ай,
Күміс жұлдыз шағылысып,
Жарқ етіп шыға келді тат астынан.
Күзгі іңірт.
"Шөптің басын қырау көмген". Ызғырық.
Мұздақта тас тұр-ау белден,
Қыздырып алтын, күміс сүт қандарын,
Түзге үріп құтпандарым жүр әудемнен.
Зімпара - тат кетіргіш. Тұран - табиғи тас бассейн.
Бейіттің күмбезінде Ай мұздайды,
Сұңқылдап жиегінде байғыз-қайғы.
Беймезгіл түнемелден өріп кеткен,
Отардай ойларымды жайғызбайды.
Төсіңде жел күбірлеп ағайран дүз,
Бейітке оқиды аят талай жалғыз.
Тазалап көздің татын,
Мың бояумен, жеттің бе ақ қысты ертіп
О, қайран күз!
Жатқандай жұлдыз ақпас қозы ағытып,
Үркер тұр қақ шекеде тозаңытып.
Астына жиһаз басқан Бөлтөбердей,
"Құс жолы" керіледі бозаңытып.
Сыралғым жұлдызға еріп асты да қу,
Тап болды талайыма тас-құлазу.
Шұбырып езуінен сілекей-бу,
Ақ шыңдар ырсияды қасқыр азу.
Көктемде — жусан ояу, қаулан тірі,
Аңсармын осы күзді, тау жарқылын.
Гауһар Ай сәулесімен шомылдырып,
Төбемнен Алтын жұлдыз жауған түні.