Өлеңдер ✍️

Сапырған мұхит, теңіздер
Топанның қалмыш сарқыны.
С. Жанғабылұлы

Кетпек болып тәу етіп атты бұрдым,
Қапты бір мұң.
Қабақты жапты кірбің.
Жатты жырдың моласын шағыл басып:
"Қалмыш сарқын топаннан" — Сәттіғұлдың.
Көресіні әлі сан көре жатам. —
Жебір құмға жем бопты Өлең - Атам.
Айыр інген, жабуын жапқан бота:
Құм жамылған титімдей кереге там ...
Қыз қасынып кеткесін, ұл басынып,
Қарағасын ойсыз жұрт жырға сұлық,
Көрге сіңген ақынның сүйегіндей
Моласы да бара ма құмға сіңіп?!
Ер - азамат тірлігі күн үшін бе? —
Не боп жатыр, білмей ме,
Құм ішінде?!
Жоқтаушысыз қалған ба, қайран баба,
Он перзентін жоқтаған тірісінде!? 
Жер ғой бұл да жайнайтын ексе гүлдер,
Ексе гүл — жер тірілер, тексеріңдер.
... Өлі ақынның арса - арса қолдарындай
Құм ішінен қол созды сексеуілдер.
Дейтін сынды: бар болса жаршылар шын,
Құм қапастан асылын аршып алсын. —
Сәттіғұлдың жырының мақамындай
Уілдейді мұңды жел әлсін - әлсін.

24.10.1987 ж.
Тұщықұдық—Айдар Ишан