Өлеңдер ✍️

Күннің нұры төгілмеген түс қалмай,
Қыс қыңсылап жылап кетті мыстандай.
Ағаштардың тілі шығып әп - сәтте,
Сайрап берді жапырақтар құс таңдай.
 
Айтысты олар: қыстың қалай қысқанын,
Күштілердің тек құртуға құштарын;
Кәрлі Сұсқа бас имеген еменді
Қанжарлы аяз жарып салған тұстарын.
Мағұлым қылды, үсік ұрып тоңғанын,
Тамырларын құрсаулаған тоң барын;
Қабақ түйіп айбат шеккен теректің
Сытырлатып сындырғанын қолдарын ...
Ұлы Үрейдің ауызынан бір үн кеп,
Суық алған бойы кейде дірілдеп;
Күллі ағаш, тал ақындарға айналып,
Шықты жаздай шындықты айтып күбірлеп.
Олар да енді жырлар болды абайша,
Ағаш та ақын! —
Қасіреті молайса.
... Тамырларын тап басқасын Тажал - қол,
Жапырағын тат баспасын қалайша?! —
Жетті, сөйтіп, Желтоқсанның түндері. —
Тажал - саусақ төнді тағы бүргелі.
Ыршып түсіп жатты қарға былғанып,
Ағаштардың қан - қан болған тілдері.
Бар маңайды басып қалған әппақ күл ...
"Кәрі құда" — ақтабан қыс таптап тұр.
Жер сабалап жылайды ағаш.
Діңінде
Сәтін күтіп бұғып жатыр қаптап бүр ...

Желтоқсан, 1987 ж. Құрық кенті.