Оралып шалғайыңа күйіп-жанып,
Сөз тыңдап отырушы ем иім қанып...
Серпілген қабақтарың енді менің
Кетпейді қиялымды қиырға алып...
Қырқаға тіреледі соқпақ-ағын,
Сол жерден елесіңді жоқтағамын.
Бөлініп ақ қаладан керуен боп,
Бірі боп қала бердің көп моланың.
Қайық сап дарияға өткелі жат,
Бөліндің үйіріңнен шетке жырақ.
Көзіңнен өлерінде тамған тамшы
Тұрады өзегімде ... кептеліп ап.
Жоғалттым, көке, мәңгі биыл сені,
Сан айтқан "тие берсін" бұйырса еді...
Тірейді қиялымды молаға әкеп,
Шешілмес жіп-соқпақтың түйіншегі...
Үйлердің қызартқанда шекесін от
Ай тумақ — отар-бұлттың текесі боп...
Бір байғыз сұңқылдайды бейіт жақтан,
Байғұс-ау ол да мендей — көкесі жоқ.
Өзіңнен қонған әдет кішкенеден,
Күрсін боп қайта шығад іштегі өлең...
Көрпеге исің сіңген —
Жасым жұғып,
Сен жүрген көп соқпақты түсте көрем.
Боласың соңыңа ертіп ала кетпек,
Қиналам,
Қарсылық қып саған ептеп:
"Түсімде түсіп алған соқпағымды,
Өңімде жалғап кетсем жарар ед" — деп.