Бозбалаң шақ! —
Көңілге бердің көрік,
Жүр бақшаңа менің де енгім келіп...
Адам жаны айна ғой,
Сырт айнадан
Өз бейнемді тұрады көргім келіп.
Сол айнадан бой менен түс түзедім,
Тысты жеңіп қалғандай іш мінезім...
Бүгін де сол...
Үңіліп келе жатып,
Ылай судан бейнеме түсті көзім.
Наурыз туған шақ еді, ақпан бітіп,
Қақтан қалған — қарғынын оқпан жұтып,
Мені тартқан суретке — объектив,
Ылай су боп жолымда жатқан күтіп.
Жаңа ғана тұр еді сыбырлап таң,
Қалт кідірдім, басқандай шығыр-қақпан. —
Құбыжық қып шығарды бейнемді су,
Майда-майда толқыны жыбыр қаққан.
Кеттім аттап. —
Қымтанып боз жейдемді.
Өтті уақтар...
Сезімді өзге ой жеңді.
Жүргенім тек есімде көпке дейін —
Көргім келмей айнадан өз бейнемді...
Сірә, мұндай тірлікте тосын жай көп,
Бір ой түйдім. —
Оныма қосылғай көп:
Ылай-пиғыл жандардың көзіне де
Көрінеді-ау келбетің осындай боп!..