Өлеңдер ✍️

Аруаналар, боздаған аруаналар! —
Адамда жоқ қасиет малда болар.
Маңғыстаудың мәңгілік ардағы олар,
Адайлардың сиынар әруағы олар...
Шайнаса да арттағы тайлақты ерген
Шаңдақ қырдан асырып,
Жайдақ белден —
Ерге кие, жерге ие жануар деп,
Үш қиянға бабамыз айдап келген.
...Жердегі жоқ сезімді айдан ұрлап,
Желіп кетсе қиырға, сайға құлдап,
Қара месті жарып сап, күл сабалап,
Айбұқа — қар қарғайды "жайрағыр-лап!"
Оған тиген дыр қамшы маған батпақ,
Ақ қой! —
Аққа жұққыш қой тәмам батпақ.
Қырдан асып өркеші қылт еткенде,
Көргеуде шал боқтайды "жамалдат-тап!"
Құбылаға жүрем деп жетіп қонып,
Ақты көзі, танауы сетік болып.
Күлге тіздеп тастады талай оны,
Долы қатын, нәкөс шал зекіп, сөгіп...
 
Ит тірсектеп бір жақтан,
Қасқыр шаптап,
Тағы Заман тапжылтпай тас құрсаққа ап,
Жатты талай желіде сартап болып,
Мойнын салып, көзінен жас бұршақтап.
Жемтігі боп келсе де жат — қулардың,
Белгісі боп қалады ол Ақ Тулы Ардың.
Әні менен сәні бар — Аруанада,
Жұмақ мекен іздеген Аққулардың!..
Елге күйе жаға алман, Елде нем бар? —
Дегенменен өріп жүр кембағалдар.
Жан толқынын —көз деген көлден аңғар,
Толқып қана басылмас мендегі ол Зар. —
Аруаналар — Әруағы паң даланың,
Әруақты да боқтайтын пенделер бар,
Әруақты да соттайтын пенделер бар!..
Аруананың жантағы жарда болар,
Адамда жоқ қасиет малда болар.
Пәруаналар! — Өртенген Сағыныштан,
Мен сендерді ұғамын, Аруаналар!..
Жөнеліп жүр жел-көңіл желіп қанша,
Қайтеді енді, бір аңсар ерікті алса!
...Біздер боздап өтеміз мына өмірден,
Бір өрісте ақыры жолыққанша!..

1982 ж. Алматы