Өлеңдер ✍️

Шүйкесі жоқ, шырқ айналған ұршық құр
секілденіп демігеді күнсіп қыр.
Былайғы жұрт ұлылықтан жұрдай боп,
Жындыхана ішінде ол сыңсып тұр.

Болатындай бұрынғының атағы ем,
Бірі Гитлер, бірі оның Напалеон.
Мәз боп қалды
байлаудағы байғұсқа
Сенің сойың Бонапарт, – деп атап ем.

Өз қиялы өздеріне өте ұнап,
Жырақпенен тілдеседі жеті қат.
Бірі оның біліп айтар Платон,
Бірі оның тіліп айтар Сократ.

Желік емген, жетпей қалса жел емген,
Жетіп жатыр жер бетінде өлермен.
Жындыларды мінеймін-ау,
Мұндайды
саулардың да арасынан көрем мен.

Көнді екен деп көнтерілі сөз епке,
Қанағатты теуіп болмас өзекке.
Ұлылықпен тымауратқан тым ерте
Тық-тық етіп жөтеледі бозөкпе.

Енді бірі – борпастақ ой, босаң түп,
Кеткен дейді көк аспанға қос артып.
Басы азат демесеңіз,
Бұлардың
Байлаудағы «Бонапарттан» несі артық?!

Ал, дарындар өзін-өзі өте өңдеп
өзеуреуді – деп санаған бөтенге оқ.
Мен ұлымын, – десе біреу селк етем,
Жынханада жүргем жоқ па екем, – деп.