Өлеңдер ✍️

Сырбазсыман, сыр ашып сөйлегесін,
Мен өмірден түңілем кейде, досым.
Шалғайымнан тартқандай шиебөрі,
Шөлде қалып қойғандай бейне көшім.

Бұлақ мұзға айналып кететіндей,
Құлағымнан жел сарнап өтетіндей.
Мұрат шіркін, пенденің пәруана боп,
Мәңгі жете алмайтын бекетіндей.

Бұлбұлымды бүргендей қаршыға кеп,
Болысам деп жүрегім шаншып әлек.
Көкірегімді аршыған кеме мұңнан,
Айқайлауда ол сығыр: «Аршыма»- деп.

Бәйге-құнан аяғын сындырғандай,
Сындырғандай, мұң шағып шыңғырғандай.
Не болды деп күрсіне,
Жігерімді осынша құм қылғандай.

Мені тастап достарым кеткен сынды,
Қаға алмайтын Мұңлықпен беттен сұмды.
Сіңіре алмай санама отырамын,
Самал болып еркелеп жеткен сырды.

Айналамдағы еш нәрсе қызық емес,
Жатады өтіп көзімнен үзік елес...
Бар адамның басында болатын жай,
Мықты болсаң елесті бұзып егес.

Жыр құрадым таба алмай толымды ырғақ,
Сықылықтап күледі сорым жырлап.
Тұман-тұман ойлардың түкпірінен,
Тіршіліктің маягі қолын бұлғап.