Өлеңдер ✍️

Ауылым менің, ақала ордам, кереге керген тепсеңге,
Періште кезден мейірім қанған, пейілім қалған тек сенде.
Бағалы затын қалдырған жандай қарайлай берем артыма,
Арманға мініп, ала шыңдардың сауырын сипап кетсем де.
Күмбірлеп тұрған күйсандық кеудем сағыныш сазға толғанда,
Құрыш қауырсын қаршыға құстың қанатын байлап жетсем бе?

Шалғайға кетсем, сағымды қуып, қияға өрлеп, қырды асып,
Қиындық көріп қиырда жүрген көңілім саған күнде асық.
Жолбарыс жонды жоталарың мен шұрайлы шалғын өлкеңе,
Ұланың едім, қыраның едім, шынайы ғашық, шын ғашық.
Арманым бар ма үйреніп барсам құйқылжып тұрған құс тілін,
Тылсымға толы табиғатыңмен таңмен жарыса сырласып.

Асау жел айдап жөңкіген бұлттай бағытсыз ғұмыр көшпелі,
Тағатсыз уақыт тынымын алып тағдырдың белін шешпеді.
Балалық шақтың, базарлы шақтың қара қазанын қайнатқан,
Сағынған сәтте санамнаң сенің суретің сол бір өшпеді,
Тығырыққа кеп тірелген шақта қайраңдап қалған қайықтай,
Тоқырау толқын жартасқа соғып бөлініп түскен ескегі,
Қол ұшын бере алмаса егер кеш мені!

6 желтоқсан, 1996 жыл