Өлеңдер ✍️

(Ұстазым Рымғали Нұрғалидың рухына арнаймын)

Басында Қобыландының арша жалғыз,
Жете алмай сол аршаға шаршағанбыз.
Айрылып Алты алаштың абызынан,
Қайғырып талай жылды қарсы алармыз.

Дегелең ерте кезден дертің қалың,
Көргенбіз қойнауыңда шер тұнғанын.
Ақандай күңіренеді қобыз далаң,
Құшақтап Құлагердің ер-тұрманын.

Жалғызтау аңқаны ашсын ақ самалың,
Көңілдің шипа болар тапшы амалын.
Қайнардан қайнап шыққан әрбір бұлақ
Лебізін аңсағанда жақсы ағаның.

Түсініп туған жердің мәнін үстем,
Тасбұлақ тұнығыңнан қанып ішкен.
Батырдың жығасындай Сұлушоқы
Сұңқарын күтіп жатыр сағынышпен.

Көрсем деп тарихтағы төл бейнеңді,
Көңілін ондай ешкім бөлмейді енді.
Ордасы шежіренің Таңбалытас,
Қыраның төскейіңе келмейді енді.

Бармайды қазығына жанын байлап,
Қазақы қалжың сөзі қанында ойнап.
Көсіліп көсемдердей сөйлемейді ол,
Кіндігін кескен жердің төрін жайлап.

Алды да кетті өмірден мәңгі үлесін,
Босатып талай елдің жан-жүйесін.
Алаңдап Абыралыға барғым кеп жүр,
Ұстаздың тыңдайтындай әңгімесін.