Өлеңдер ✍️

Ақ киіктен жүйрік жоқ,
Әлемнен асқан жүйріктің
Аяғын басқан міні жоқ.
Жайнап бір жүрген жан әкем,
Ұзын судың бойында,
Киімі жатыр, өзі жоқ.
Бір ауыз айтқан сөзі жоқ.
Жапанда жортқан бір түлкі,
Желігіп шықты сонарға.
Қапияда тап келді,
Ұзын бір судың бойында,
Жақсының жанын аларға.
Алыстан қара көрінер,
Жүйрік бір жетер бүгіліп.
Тоқсан күн, үш ай дегенде,
Елі бір қара жиылып,
Қара бір судың бойында,
Түс көргендей түңіліп.
Атасының басында,
Мазарының қасында,
Баласы тұрып жылаған.
Жылады деп, халқым, сөкпеңдер,
Ботасы өлген бозмая,
Тұлыбын көріп ыңыранған.
Бұл дүние құрысын, баянсыз,
Сырғанаған сағымдай,
Кімдерден қарап қалмаған.
Қайғылы күнім қараңғы,
Қайғыртып кетті-ау, бір заман.
Қанша бір қақсап айтсам да,
Сөзбенен орны толмаған.
Әзелден шайтан жол кесер,
Өлгеніне қайғырып,
Қатарымнан қалдым шет.
Келмеске кеттің жалғызым,
Деп едім мені «ала кет».
Қайрылмай кетті-ау ол маған,
Басында еркі жоқ екен.
Іс қыла алмас пендесі,
Ықтияры Алладан.
Перзентіңнен не пайда,
Жаныңа ара тұрмаған.
Көп дәулеттен не пайда,
Атаңнан шықпай орнаған.
Енсіз де құлып сансыз да,
Өткенде құнын торлаған.
Топышадай басымды,
Топқа салдым жасымнан.